Η Ανατολή , η Κωνσταντινούπολη, έκανε το καθήκον της το 678 μ.Χ και το 718 μ.Χ. σταματώντας το Χαλιφάτο. Το 732 μΧ ,στις 10 Οκτωβρίου, ήταν η σειρά των Φράγκων να κλείσουν την πόρτα της Ευρώπης. Η επόμενη μουσουλμανική απόπειρα εισβολής έγινε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και ανακόπηκε με τη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1574μ Χ. Έκτοτε πέρασαν 440 χρόνια , για να εισβάλουν ξανά οι μουσουλμάνοι στην Ευρώπη, μέσω των Βαλκανίων, συν γυναιξί και τέκνοις , όπως τότε στην Τουρ.
Μόνο που τώρα, τους βοηθάμε με λεωφορεία, καράβια και τρένα και τους προσφέρουμε και δωρεάν κολατσιό.
Ο στρατός των Μαυριτανών αποτελούνταν από Άραβες και Βέρβερους και τους διοικούσε ο Βαλής της Ανδαλουσίας και της Κόρδοβας εμίρης Αμπντούλ Ραχμάν αλ Χαφίκι (Ghafiqi), από την Ασσυριακή φυλή Ghafiq.
Οι εκτιμήσεις για τον στρατό των Φράγκων και των Βουγουρδών, που ησαν κυρίως πεζοί,κυμαίνονται μεταξύ 15.000 και 75.000, ενώ για τη δύναμη των μουσουλμάνων που δεν ήταν ενιαία διότι συχνά διεσπάτο σε τμήματα για εκτέλεση λεηλασιών και επιδρομών στα εδάφη των Φράγκων, οι εκτιμήσεις κυμαίνονται. Επειδή τους στρατιώτες ακολουθούσαν οι οικογένειες τους, το πλήθος που μετακινιόταν ήταν τεράστιο. Κοντά στις 400.000. Το σίγουρο είναι, ότι η κύρια δύναμη, το «σιδηρόφρακτο Ιππικό», που το διοικούσε ο Αμπντούλραχμάν, και το οποίο έδωσε τη μάχη ήταν πιθανότατα κοντά στις 60.000. Εξι ημέρες πριν τη μάχη ο Αμπντούλραχμάν ανακάλεσε όλα τα τμήματα που είχαν μεταβεί για λεηλασίες προκειμένου ο στρατός να παραταχθεί σε πλήρη ισχύ.
Ο Δούκας της Ακουιτανίας Odo (γνωστός και ως Eudes ο Μέγας) απειλούμενος τόσο από τους Άραβες από το νότο, όσο και από τους Φράγκους στα βόρεια, συμμάχησε το 730 με τον Βέρβερο διοικητη της Καταλονίας , που αποκαλείτο από τους Φράγκους «Munuza» ,και του έδωσε ως σύζυγο την κόρη του. Το 731 «Munuza» επαναστάτησε κατά του κυβερνήτη της Ανδαλουσίας Αμπντούλραχμάν που γρήγορα συνέτριψε την εξέγερση και κατόπιν έστρεψε την προσοχή του εναντίον του Eudes που συγκέντρωσε τον στρατό του στο Μπορντό, αλλά νικήθηκε και το Μπορντό λεηλατήθηκε. Η σφαγή των χριστιανών στον ποταμό Garonne ήταν τρομακτική. Ο Isidorus Pacensis στο έργο του «Χρονικό», σχολίασε ότι «μόνο ο Θεός γνωρίζει τον αριθμό των σκοτωμένων». Οι Μουσουλμάνοι ιππείς στη συνέχεια λεηλάτησαν και κατέστρεψαν εντελώς το τμήμα αυτό της Γαλατίας. Το 732, η Αραβική εμπροσθοφυλακή προχωρούσε βόρεια του ποταμού Λίγηρα και έχοντας συντρίψει εύκολα κάθε αντίσταση , είχαν διασπαστεί σε πολλά τμήματα τα οποία είχαν επιδοθεί σε επιδρομές και λεηλασίες, ενώ το κύριο σώμα που ακολουθούσε προχωρούσε πιο αργά. Ένα από τα έφιππα τμήματα των μουσουλμάνων προχώρησε στην Tours με πιθανό κίνητρο, τα πλούτη της Μονής του Αγίου Μαρτίνου της Τουρς, την διασημότερη μονή στη Δυτική Ευρώπη εκείνη την εποχή. Μόλις έλαβε την πληροφορία ο κυβερνήτης της Αυστρασίας Κάρολος συγκέντρωσε το στρατό του και βάδισε νότια αποφεύγοντας τους παλαιούς Ρωμαϊκούς δρόμους ελπίζοντας να αιφνιδιάσει τους μουσουλμάνους. Ο Κάρολος λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά μεταξύ των στρατών, ότι ο δικός του στρατός , ήταν ως επί το πλείστον πεζικό και μάλιστα χωρίς πανοπλία, αντιμετώπιζε το βαρύ Αραβικό ιππικό επέλεξε αμυντική τακτική και επιζητούσε να δώσει την μάχη στους λόφους, καλυπτόμενος από τα δένδρα, (ακυρώνοντας τα πλεονεκτήματα του ιππικού των μουσουλμάνων), ενώ οι Άραβες ήθελαν οι Φράγκοι να βγουν σε ανοιχτό χώρο.
Η μάχη
Για έξι ημέρες, οι δύο στρατοί παρακολουθούσαν ο ένας τον άλλον με μικρές αψιμαχίες. Οι μουσουλμάνοι , περίμεναν την άφιξη των τμημάτων λεηλασίας προκειμένου να έχουν πλήρη δύναμή, αλλά, ο χειμωνιάτικος καιρός καθιστούσε την παραμονή δύσκολη στο πεδίο της μάχης για τους μουσουλμάνους, ενώ οι Φράγκοι ήσαν ντυμένοι με τα χειμωνιάτικα.
Έγινε ένα παιχνίδι αναμονής, το οποίο τελικά κέρδισε ο Κάρολος.
Η μάχη ξεκίνησε την έβδομη ημέρα, καθώς ο Αμπντούλραχμάν διέταξε επίθεση του ιππικού του. Όμως η πίστη που είχαν οι μουσουλμάνοι στο ιππικό τους δεν επαληθεύτηκε. Σε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το μεσαιωνικό πεζικό απέκρουσε επιθέσεις ιππικού, οι Φράγκοι στρατιώτες πειθαρχημένα άντεξαν σε όλες τις επιθέσεις. Αυτό περιγράφεται «ποιητικά» χρονικό που αναφέρει:
« οι άνδρες του Βορρά φαίνονταν σαν μια θάλασσα που δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Στεκόντουσαν σταθερά ο ένας δίπλα στον άλλον σχηματίζοντας ένα πύργο από πάγο……..και οδηγούσαν τα ξίφη τους στο στήθος του εχθρού».
Το στρατήγημα του Κρόλου ήταν ότι έστειλε το Ιππικό του στα νώτα του εχθρού για να λεηλατήσει το στρατόπεδο και να απελευθερώσει αιχμαλώτους, και αυτή η πληροφορία οδήγησε μεγάλο τμήμα του μουσουλμανικού στρατού να αποσπασθεί προκειμένου να επιστρέψει στο στρατόπεδο για να διασώσει τα κλεμμένα του Μπορντό, αλλά και τις γυναίκες κα τα παιδιά που είχε ο καθένας ως ιδιοκτησία του. Ενώ προσπαθούσε ο Αμπντούλραχμάν να συγκρατήσει τους Ιππείς του ,είτε σκοτώθηκε από βέλος είτε τον σκότωσαν οι δικοί του, και αυτό προκάλεσε την πλήρη διάλυση.
Σύμφωνα με Φράγκικες πηγές, η μάχη διήρκεσε μία ημέρα. Την επόμενη , όταν οι Μουσουλμάνοι δεν επανήλθαν στη μάχη, οι Φράγκοι φοβήθηκαν ενέδρα και μόνο μετά από αναγνώριση αντελήφθησαν ότι οι μουσουλμάνοι είχαν υποχωρήσει καλυπτόμενοι από το σκότος .
Έτσι ο Καρολος κατήγαγε μια απίστευτη νίκη κερδίζοντας με εξαιρετική τακτική σε μια αμυντική μάχη ,στον τόπο και το χρόνο που εκείνος επέλεξε, επιλογής του, έναν κατά πολύ ανώτερο αριθμητικά και αντίπαλο .Μετά τη μάχη ο αραβικός στρατός χωρίς διοικητή υποχώρησε νότια από τα Πυρηναία. Παρά την μεγάλη σημασία της μάχης, η ακριβής της τοποθεσία δεν έχει ακόμη ταυτοπουηθεί.
Οι περισσότεροι ιστορικοί εκτιμούν ότι το πεδίο της μάχης βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Clain και Vienne μεταξύ Τουρς και Πουατιέ.
Ο Κάρολος σε αυτή τη μάχη κέρδισε το παρατσούκλι «Martellus» που σημαίνει σφυρί, και ως Μαρτέλος συνέχισε να απωθεί τους μουσουλμάνους από τη Γαλλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου