100 χρόνια από την κατάκτηση από τη Σερβία των εδαφών της Δυτικής Βουλγαρίας

 

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο - 1914-1918, και την απόφαση της Συνθήκης Ειρήνης του Νεϊγί το 1919, στις 6 Νοεμβρίου του 1920, ο σερβικός στρατός κατέλαβε 129 οικισμούς στο Τσάριμπρότ, Μποσίλεγκραντ και Στρουμίτσα, με έκταση 1545 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό σχεδόν 65.000 άτομα. 

Την ημέρα της κατοχής, η Εθνοσυνέλευση της Βουλγαρίας ανέστειλε τις συνεδριάσεις της σε διαμαρτυρία και κήρυξε 3 ημέρες εθνικού πένθους. Σύμβολο αυτής της κατοχής έγινε η μαύρη μαντίλα που φορούν οι Βουλγάρες στα κατεχόμενα εδάφη ως ένδειξη εθνικού πένθους. Η μαύρη μαντήλα φοριέται μέχρι σήμερα, και τα σύνορα ονομάζονται από τους ντόπιους Βούλγαρους «Μαύρα σύνορα».

 Στις κατεχόμενες περιοχές, οι Σέρβοι έκλεισαν 7 σχολεία και 45 εκκλησίες. 

 Παρά την πανδημία , το Πολιτιστικό και πληροφοριακό Κέντρο του Μποσίλεγκραντ, η Ένωση GLAS και η Δημοκρατική Ένωση Βουλγάρων του Μποσίλεγκραντ (Σερβία) θα τιμήσουν συμβολικά την επέτειο των 100 ετών, με ένα λεπτό σιγής για τα θύματα που πέθαναν στα σύνορα. Πηγή - Πολιτιστικό και πληροφοριακό Κέντρο Μποσίλεγκραντ.

Οι ημέρες μεταξύ 6 και 8 Νοεμβρίου 1920 είναι μια ζοφερή σελίδα της βουλγάρικης ιστορίας. Πριν 100 χρόνια τα στρατεύματα του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, μετά την Συνθήκη του Νεϊγύ, επέβαλλαν κατοχή στην περιοχή του Τσάριμπροντ( κοντά στο Πίροτ, σήμερα στην Σερβία), του Μποσίλεγκραντ (στα σύνορα της Σερβίας με την Βουλγαρία, πιο κοντά στο Κιουστεντίλ απ’ ότι στην πιο κοντινή σερβική πόλη Βράνα) και της Στρούμιτσα (σήμερα στην Βόρεια Μακεδονία). Στην Βουλγαρία έμεινε μόνο το κομμάτι της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας στην περιοχή του Πιρίν. Περιοχές της Βουλγαρίας με τους κατοίκους τους (1 545 τ.μ. με 25 χωριά και μέρος τω πόλεων Τραν και Κούλα) πέρασαν στην επικράτεια του Βασιλείου των Σέρβων και σήμερα παραμένουν στην Σερβία. Από τότε η 8η Νοεμβρίου είναι αφιερωμένη σ’ αυτά τα γεγονότα.

 «Οι Βούλγαροι στην Σερβία για να λάβουν βουλγάρικη υπηκοότητα περνάνε από ένα σωρό διαδικαστικά εμπόδια τα οποία κρατάνε 3-4 χρόνια ενώ η Ούγγροι στην Σερβία παίρνουν ουγγρική υπηκοότητα σε 6 μήνες. Ακόμα κα σε τομείς που δεν είναι τόσο σημαντικοί για την Ουγγαρία η χώρα αυτή επενδύσει στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που Ούγγροι έχουν στην Σερβία. Η ουγγρική μειονότητα στην Σερβία είναι η μεγαλύτερη που ζει εκτός των ουγγρικών συνόρων. Στην Βοϊβόντινα ζουν 250 000 με 300 000 Ούγγροι.

 Αντιθέτως η Βουλγαρία δεν κάνει το αντίστοιχο για τους Βουλγάρους στην Σερβία και σε 30 χρόνια εδώ δεν θα υπάρχει βουλγάρικη μειονότητα. Το Μποσίλεγκραντ και το Τσάριμπροντ ερημώνουν όλο και περισσότερο. Οι Βούλγαροι της περιοχής αναζητούν αλλού καλύτερο μέλλον. Πλέον δεν υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των κοινοτήτων και να αποτελούν την «φωνή της συνείδησης» για οικολογικά προβλήματα».

 Σαν πρόεδρος του Βουλγάρικου Συλλόγου «Γκλας» ο Αλεξάνταρ Ντιμιτρόβ έχει έντονη διαφωτιστική δράση. Δυστυχώς φέτος πολλές από τις εκδηλώσεις ακυρώθηκαν λόγω του κορονοϊού.

 «Το καλοκαίρι ελπίζουμε να οργανώσουμε στρογγυλό τραπέζι για να συζητήσουμε τις δυσκολίες με το περιβάλλον των μήντια, την γραφή των γυναικείων επιθέτων, την κατάσταση του υγειονομικού συστήματος στην περιοχή, ειδικά τώρα με την πανδημία. Θέλαμε να διοργανώσουμε ένα πλένερ με ζωγράφους από την Βουλγαρία και την Σερβία αλλά κι αυτό δεν θα γίνει. Ελπίζουμε η κρίση να περάσει, να συνεχίσουμε να ζούμε εδώ και να φροντίζουμε την διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας».