Η Βοϊβοντίνα είναι Σερβία

 

Τα τελευταία γεγονότα στη βόρεια σερβική επαρχία, η αναβίωση των αυτονομιστικών ιδεών και κινημάτων, η δημόσια υπεράσπιση των ιδεών του «έθνους της Βοϊβοντίνα», της γλώσσας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας και η ανακοίνωση της υιοθέτησης κάποιου είδους «Πλατφόρμας της Βοϊβοντίνα», μας υποχρεώνουν να προστατεύσουμε την εδαφική ακεραιότητα και ακεραιότητα του σερβικού κράτους με ενεργό δράση στον κοινωνικό και πολιτικό τομέα.

Για το σκοπό αυτό, ξεκινώντας από το Σύνταγμα της Σερβίας, το οποίο υιοθετήθηκε από την κυρίαρχη βούληση των πολιτών και του οποίου οι αρχές διακηρύσσουν ότι η Σερβία είναι κράτος του σερβικού λαού και όλων των πολιτών που ζουν σε αυτό, καθώς και ότι το έδαφος της Σερβίας είναι μοναδικό και αδιαίρετο, προτείνουμε την ακόλουθη δήλωση του λαού προς τους πολίτες της Σερβίας

1 ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΕΞΈΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΚΉΣ ΒΟΪΒΟΝΤΊΝΑΣ.

Η ιστορική παρουσία του σερβικού λαού στην ευρύτερη περιοχή της Παννονίας καταγράφεται συνεχώς από τον πρώιμο Μεσαίωνα και ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα που κληρονομεί είναι το έργο των αγίων αδελφών Κυρίλλου και Μεθοδίου στην περιοχή αυτή κατά τον 10ο αιώνα.Οι Σέρβοι, ως υπερασπιστές της χριστιανικής Ευρώπης κατά της οθωμανικής εισβολής, εγκαθίστανται σε μεγάλους αριθμούς από τον 14ο αιώνα και τα κτήματα στην περιοχή Prečani έχουν καταληφθεί από Σέρβους δεσπότες από τις οικογένειες Lazarević και Branković.

Αν και βραχύβια, η αυτοκρατορία του Jovan Nenad στη Bačka, Banat και Srem από τις αρχές του 16ου αιώνα, αποτελεί έκφραση της επιθυμίας για την ανάσταση του σερβικού μεσαιωνικού κράτους, όπως και η μεγάλη εξέγερση του Βανάτου στα τέλη του ίδιου αιώνα, μετά την οποία οι Τούρκοι έκαψαν τα λείψανα του Αγίου Σάββα στο Vračar, κάτω από τα λάβαρα του οποίου πολέμησαν οι Σέρβοι πολεμιστές.

Τα προνόμια που έλαβαν οι Σέρβοι μετά τη Μεγάλη Μετανάστευση το 1690, ως ζωντανό στρατιωτικό προπύργιο της χριστιανικής Ευρώπης, διατήρησαν τον πολιτισμό, τη θρησκεία, τις παραδόσεις και το εθιμικό δίκαιο του σερβικού λαού και οι εκκλησιαστικές-εθνικές συνελεύσεις παρέμειναν υπόσχεση για την αποκατάσταση της σερβικής κρατικής υπόστασης στο νέο αιώνα.

Η Μητρόπολη του Κάρλοβατς, που ιδρύθηκε το 1708, ήταν ο πνευματικός και εθνικός πυλώνας του Σερβιανισμού στη Μοναρχία των Αψβούργων. Διαδραμάτισε βασικό ρόλο στη διατήρηση της ορθόδοξης ταυτότητας και του εθνικού πολιτισμού, προετοιμάζοντας το έδαφος για την τελική ενοποίηση των σερβικών εδαφών και την αποκατάσταση του Σερβικού Πατριαρχείου.

Οι Σέρβοι αναζήτησαν το δουκάτο τους αμέσως μετά την άφιξή τους στα εδάφη του Πρέτσανι. Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, μαζί με το Πατριαρχείο Πετς και τη Μητρόπολη Καρλόβατς, υπήρξε κληρονόμος της συλλογικής συνείδησης της πλούσιας κρατικής οικοδομικής κληρονομιάς από τη μεσαιωνική εποχή και θεματοφύλακας της λαϊκής παράδοσης και των εθνολογικών-πνευματικών χαρακτηριστικών του σερβικού λαού.

Η αυτονομία του εκκλησιαστικού σχολείου και η εθνική αυτοδιοίκηση επέτρεψαν στους Σέρβους να εδραιώσουν σε εθνικό επίπεδο, να διατηρήσουν τα υπάρχοντα και να οικοδομήσουν νέα πολιτιστικά, θρησκευτικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων τα μοναστήρια της Φρούσκα Γκόρα, της Μάτικα Σέρπσκα, του Γυμνασίου και του Θεολογικού Σεμιναρίου του Κάρλοβατς, το Σερβικό Ορθόδοξο Γυμνάσιο στο Νόβι Σαντ και η πρώτη σερβική σχολή κατάρτισης δασκάλων στο Σόμπορ έχουν ιδιαίτερη σημασία.

Πώς η αντιπολίτευση αγάπησε την Expo

Η σερβική διανόηση και οι Σέρβοι πολίτες, καθώς και οι οικονομικές δομές των εδαφών Prečani, ενέπνευσαν συνεχώς και έχτισαν άμεσα το νεαρό σερβικό κράτος κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, βοηθώντας την επέκτασή του και την απελευθέρωσή του από την οθωμανική κυριαρχία.

Η Συνέλευση του Μαΐου που πραγματοποιήθηκε το 1848 στο Σρέμσκι Καρλόβτσι, κατά την οποία ο Μητροπολίτης της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αποκατέστησε την αξιοπρέπεια του Πατριάρχη, και το Σρεμ με τα στρατιωτικά σύνορα, η Μπαράνια, η Μπάτσκα με την Περιφέρεια Μπέτσεϊ και το Τάγμα Σαϊκάς, και το Βανάτο με τα στρατιωτικά σύνορα και την Περιφέρεια Κίκιντα ενωμένη στη Σερβική Βοϊβοντίνα, αντιπροσωπεύει, μαζί με την Πρώτη και τη Δεύτερη Σερβική Εξέγερση, ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης Σερβικής κρατικής υπόστασης.

Το έργο του Σβέτοζαρ Μίλετιτς παραμένει αιώνια συνυφασμένο με την ιστορική μνήμη του σερβικού λαού. Ως ιδρυτής της Ενωμένης Νεολαίας της Σερβίας, του Σερβικού Λαϊκού Κόμματος Ελεύθερης Σκέψης, της Εταιρείας για την Ενοποίηση και την Απελευθέρωση της Σερβίας με έδρα το Τσέτινιε, ο ιδρυτής της εφημερίδας Zastava και ο δήμαρχος που έκανε τη σερβική γλώσσα επίσημη στο Νόβι Σαντ, κοσμώντας την τότε με τη σερβική τρίχρωμη, αξίζει μια θέση στο πάνθεον των πατέρων του έθνους. Η απόφαση της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης των Σέρβων, του Μπούνιεβτσι και άλλων Σλάβων, που πραγματοποιήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1918, με την οποία το Βανάτο, η Μπάτσκα και η Μπαράνια εντάχθηκαν στο Βασίλειο της Σερβίας, καθώς και στο Σρεμ μία ημέρα νωρίτερα, αποτελεί έκφραση της κυρίαρχης βούλησης του λαού, πραγματοποίηση προσδοκιών αιώνων, αντιπροσωπεύει το θριαμβευτικό τέλος των προσπαθειών οικοδόμησης κράτους των προγονικών γενεών και ως εκ τούτου παραμένει εγγεγραμμένο στην αιωνιότητα.

2 ΣΥΝΕΧΕΊΣ ΠΡΟΣΠΆΘΕΙΕΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕI Η ΒΟΪΒΟΝΤΊΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΊ Η ΙΔEΑ ΤOY ΛΕΓΌΜΕΝOY EΘΝΟYΣ ΤΗΣ ΒΟΪΒΟΝΤΊΝΑ.

Εκτός από την άρνηση του σερβικού εθνικού, πνευματικού, πολιτιστικού, ιστορικού και πολιτικού χαρακτήρα και κληρονομιάς της Βοϊβοντίνας, οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές υιοθέτησαν μια θέση βασισμένη στις αρχές της Κομιντέρν, ότι η περιοχή του πρώην Σερβικού Βοεβοδάτου ήταν στην πραγματικότητα μια ξεχωριστή κρατική οντότητα, χωρίς ουσιαστικούς δεσμούς με το τμήμα της Σερβίας και του Σερβικισμού νότια και δυτικά των ποταμών Σάβου, Δούναβη και Δρίνου.

Οι υποστηρικτές της ιδέας της μοναδικότητας μιας τέτοιας στατιστικά μοντελοποιημένης Βοϊβοντίνα αγνόησαν επίμονα τις αποφάσεις των πολιτών της βόρειας σερβικής επαρχίας για την ενοποίηση του 1918 και είδαν την ιστορία των εδαφών Prečani μόνο στο πλαίσιο της αύξησης κάποιου είδους συλλογικής συνείδησης του «πληθυσμού της Βοϊβοντίνα» σχετικά με την «ιερή αυτονομία του ιερού». Στη δεκαετή προσπάθεια καταστροφής του σερβικού εθνικού οργανισμού, η ιδέα της ύπαρξης της πολιτικής, πνευματικής και εθνικής ταυτότητας της Βοϊβοντίνας ήταν πολύ καλά μελετημένη και επιβεβαιώθηκε με συνέπεια.

Χωρίς ιστορική βάση, κοινωνική, οικονομική και εθνική αιτιολόγηση, ο τεχνητά δημιουργημένος αυτονομισμός της Βοϊβοντίνα ορίζεται κατ' ευφημισμό ως «αυτονομία».

Στη διαδικασία επιβεβαίωσης του ανύπαρκτου «έθνους της Βοϊβοντίνα» και της κρατικής υπόστασής του-φάντασμα, η κομμουνιστική κυβέρνηση και μετά από αυτούς το λεγόμενο «έθνος της Βοϊβοντίνα». Οι φιλοευρωπαϊκές και πολιτικές επιλογές δεν μπορούσαν να βασίζονται στις εθνικές δυνάμεις άλλων, πολυάριθμων λαών στη βόρεια σερβική επαρχία, καθώς όλοι, πολύ σωστά και φυσικά, προστάτευαν την εθνική τους ταυτότητα. Οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές διατηρούσαν την υποχρέωση να ανταλλάξουν την εθνική τους ταυτότητα με τη «Βοϊβοντίνα» μόνο με το σερβικό λαό.

Ταυτόχρονα, μέσω του σχολικού συστήματος, των μέσων ενημέρωσης και των διοικητικών μέτρων, έχει δημιουργηθεί μια ψευδής αφήγηση ότι το στατιστικό, αυτόνομο μοντέλο της Βοϊβοντίνα λειτουργεί ως μέλη μειονοτικών κοινοτήτων, αν και στην πραγματικότητα απειλεί μόνο τη διατήρηση του πολιτισμού, των παραδόσεων και των γλωσσών τους.

Η ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΉ ΝΟΜΙΚΉ ΘΈΣΗ ΤΗΣ ΒΟΪΒΟΝΤΊΝΑ ΜΕΤΆ ΤΟΝ ΔΕΎΤΕΡΟ ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΌΛΕΜΟ - ΑΠΌ ΑΥΤΌΝΟΜΗ ΕΠΑΡΧΊΑ ΤΗΣ ΟΠΟΊΑΣ Η ΑΥΤΟΝΟΜΊΑ ΕΠΕΚΤΕΙΝΌΤΑΝ - ΜΈΣΩ ΜΙΑΣ ΟΙΟΝΕΊ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΉΣ ΜΟΝΆΔΑΣ - ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΌ ΠΛΑΊΣΙΟ ΤΗΣ ΤΥΠΙΚΉΣ ΠΟΛΙΤΙΚΉΣ ΚΑΙ ΕΔΑΦΙΚΉΣ ΑΥΤΟΝΟΜΊΑΣ.

Στις τρεις πρώτες δεκαετίες της ύπαρξης της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, η αυτονομία της Βοϊβοντίνα επεκτάθηκε συνεχώς πολιτικά και νομικά, υπερβαίνοντας όλα τα πρότυπα που είναι γνωστά στο συγκριτικό δίκαιο, το οποίο τελικά επιβεβαιώθηκε με την υιοθέτηση του Συντάγματος της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και του Συντάγματος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Σερβίας από το 1974, βάσει αυτών των συνταγματικών πράξεων και του Συντάγματος της ΣΑΠ Βοϊβοντίνα από το 1974. Εκείνη τη χρονιά, η διαδικασία ομοσπονδιοποίησης της Ομοσπονδίας, δηλαδή μετατροπής της ομοσπονδίας σε συνομοσπονδία, ολοκληρώθηκε νομικά και το καθεστώς των δημοκρατιών εντός μιας δημοκρατίας αναγνωρίστηκε πρακτικά στις δύο αυτόνομες επαρχίες της Σερβίας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η ανώτατη νομική πράξη της Βοϊβοντίνα πέρασε από έναν κανονισμό, μέσω του Καταστατικού, του Συνταγματικού Νόμου και τελικά ακόμη και του Συντάγματος. Ήδη στις εισαγωγικές αρχές του Επαρχιακού Συντάγματος, τονίστηκε ότι "η SAP Vojvodina ενώθηκε στη Σερβία, στο πλαίσιο της SFR Γιουγκοσλαβίας".

Μη χαρακτηριστική της έννοιας της αυτονομίας στη συγκριτική νομική θεωρία και πρακτική, με την υιοθέτηση του δικού της συντάγματος, η SAP Vojvodina έφτασε τότε στο πολιτικό και νομικό της αποκορύφωμα. Κατά την περίοδο μετά το 1974, η SAP Vojvodina είχε τις δικές της συνταγματικές, νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες, ένα ειδικό φορολογικό σύστημα και αστυνομία, ακόμη και μια ορισμένη διεθνή νομική υποκειμενικότητα εγγενή αποκλειστικά στα κυρίαρχα κράτη. Στη σοσιαλιστική Γιουγκοσλαβία, επομένως, η έννοια της αυτονομίας ξεπέρασε όλα τα γνωστά νομικά και πολιτικά πλαίσια και οδήγησε στη διαδικασία διάλυσης της Σερβίας.

Αυτή η διαδικασία σταμάτησε την περίοδο από το 1988 έως το 2000 και μετά τις πολιτικές αλλαγές της 5ης Οκτωβρίου, το «ζήτημα της Βοϊβοντίνα» ονομάστηκε και πάλι «ζήτημα της Βοϊβοντίνα». Το πρώτο νομικό βήμα σε αυτό το μονοπάτι ήταν το λεγόμενο Σύνταγμα των ΗΠΑ. Νόμος Omnibus του 2002, ο οποίος έχει ήδη παραβιάσει την έννοια της τυπικής πολιτικής-εδαφικής αυτονομίας από το Σύνταγμα της Σερβίας που εξακολουθεί να ισχύει από το 1990. Σε αντίθεση με το Σύνταγμα της Σερβίας του 2006, το οποίο ορίζει τις αυτόνομες επαρχίες ως "αυτόνομες εδαφικές κοινότητες που ιδρύονται από το Σύνταγμα, στις οποίες οι πολίτες ασκούν το δικαίωμα επαρχιακής αυτονομίας", εγκρίθηκαν ο νόμος για τον καθορισμό των αρμοδιοτήτων του AP της Βοϊβοντίνα και το καταστατικό του AP Vojvodina από το 2009. Και οι δύο νομικές πράξεις χρησίμευσαν ως νομική βάση για τη διάλυση της Σερβίας και την ενθάρρυνση της αποσχιστικές τάσεις και διαδικασίες. Αυτές οι πράξεις άλλαξαν τον συνταγματικό ορισμό της Βοϊβοντίνα ως αυτόνομης επαρχίας, επέκτειναν τις αρχικές αρμοδιότητες σε εκείνες που το AP Vojvodina δεν μπορούσε να έχει σύμφωνα με το Σύνταγμα, προέβλεπαν διαφορετική οργάνωση της κυβέρνησης από αυτή που προβλέπεται από το Σύνταγμα κ.λπ. Το εκτελεστικό όργανο της επαρχίας ονομάστηκε τότε για πρώτη φορά κυβέρνηση του AP Vojvodina, καθώς και η αρμοδιότητα να "καθορίζει και να διεξάγει πολιτική", η οποία σύμφωνα με το Σύνταγμα αντιπροσωπεύει την αποκλειστική αρμοδιότητα της κυβέρνησης της Σερβίας. Προβλέπεται επίσης η αντισυνταγματική ίδρυση της Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών της Βοϊβοντίνα. Το Συνταγματικό Δικαστήριο κήρυξε πρώτα αντισυνταγματικές τις βασικές διατάξεις του νόμου, και στη συνέχεια περίπου τα δύο τρίτα, και τις πιο σημαντικές, διατάξεις του Καταστατικού.

4. ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΌΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΧΙΣΤΙΚΏΝ ΤΆΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΤΗΣ ΒΟΪΒΟΝΤΊΝΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΌ ΠΛΑΊΣΙΟ (2012-2014).

Το νέο Καταστατικό του 2014 υιοθετήθηκε, σεβόμενο την προαναφερθείσα απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το συνταγματικό πλαίσιο του Συντάγματος της Σερβίας από το 2006, δηλαδή ως εσωτερικός κανονισμός είναι εναρμονισμένο με το Σύνταγμα και τους ισχύοντες νόμους. 

Το νέο καταστατικό ορίζει τη Βοϊβοντίνα ως αναπόσπαστο τμήμα της Σερβίας "όπου καλλιεργούνται οι ευρωπαϊκές αρχές και αξίες". 

Ένας τέτοιος νόμος, σύμφωνα με άλλες νομικές πράξεις και σε συνεργασία με αυτούς, αντικατοπτρίζει τον πραγματικό βαθμό αυτονομίας της Βοϊβοντίνας, τα σύνορα της οποίας χαράσσονται από το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Σερβίας.

Η ΒΟΪΒΟΝΤΊΝΑ ΩΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΉ, ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΉ ΚΑΙ ΠΟΛΥΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΉ ΚΟΙΝOΤΗΤΑ ΒΑΣΙΣΜΈΝΗ ΣΤΗΝ ΙΣΌΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΏΝ.

Κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής Γιουγκοσλαβίας, οι εκκλησιαστικές επισκοπές στο έδαφος της Βοϊβοντίνα, παρά την τεράστια πίεση από τις αρχές, κατάφεραν να διατηρήσουν τη λειτουργική ζωή και τις παραδόσεις του σερβικού λαού. Σε καιρό εκδημοκρατισμού της κοινωνίας μας, οικονομικών και πολιτικών κρίσεων, καθώς και μεγάλων πολεμικών δοκιμασιών, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει αποδειχθεί ενοποιητική δύναμη και βασικό στοιχείο της σερβικής ταυτότητας στην περιοχή αυτή.

Η Βοϊβοντίνα είναι ο καρπός των ελευθεριακών φιλοδοξιών του σερβικού λαού στα εδάφη του Prečani, και ταυτόχρονα φιλοξενεί όλες τις θρησκευτικές, εθνοτικές και εθνικές κοινότητες, τους πολιτισμούς, τις μητρικές γλώσσες, τις πνευματικές αξίες και τις παραδόσεις τους·

Η αναγέννηση που σημειώθηκε στις σχέσεις μεταξύ Σέρβων και Ούγγρων τα τελευταία δέκα χρόνια είναι η καλύτερη απόδειξη ότι το αυτόνομο-κρατικιστικό μοντέλο της οργάνωσης της Βοϊβοντίνα όχι μόνο δεν συνέβαλε στη διεθνοτική αρμονία, αλλά η απόρριψή του ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση της κατανόησης, της αρμονίας και της συνεργασίας μεταξύ των εθνικών κοινοτήτων στην επαρχία.

Η Βοϊβοντίνα αποτελεί έκφραση των ευρωπαϊκών αξιών, μια κοινότητα όλων των πολιτών που ζουν στο έδαφος της αυτόνομης επαρχίας, καθώς και αναπόσπαστο μέρος της εθνικής, πολιτικής, συνταγματικής και πολιτιστικής ταυτότητας της σύγχρονης Σερβίας. Αυτές οι πνευματικές κάθετες δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται. " προώθηση άλλων ιδιαίτερων, αυτόνομων, ακόμη και αυτονομιστικών και αντισερβικών περιεχομένων αποτελεί απόλυτη διαστροφή και, κατά συνέπεια, πλήρη άρνηση των μεγάλων ιδανικών πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η Βοϊβοντίνα·

Η Βοϊβοντίνα δεν είναι μόνο μέρος της Σερβίας, η Βοϊβοντίνα είναι Σερβία, η Βοϊβοντίνα είναι όνομα και η Σερβία είναι επώνυμο, και όπως η Σερβία δεν υπάρχει χωρίς τη Βοϊβοντίνα, η Βοϊβοντίνα δεν μπορεί να υπάρξει εκτός Σερβίας.